In momentele mele pline de tristete, in care ma apuca momente lungi de plans si suspinat, si vorbit de una singura...imi aduc aminte de cat de bine era si cat de in siguranta ma simteam cand eram mica, in bratele bunicii care imi canta "Ciobanas cu trei sute de oi" si eu plangeam cu lacrimi de crocodil...nici pana acum nu am alfat de ce, si totusi inca mai plang cand ma gandesc...Viata are momentele ei, unul mai frumos ca altul...poate ne e greu cateodata sa acceptam ca s-a dus copilaria, a ramas doar in sufletul nostru...dar trebuie sa ne concentram pe prezent, ca sa nu regretam pe mai tarziu...